Robie sobie przerwe, moze do swiat moze dluzej, jak wroce nie wazne co sie stanie, czy Pat ruszy dupe czy nie, blog zostanie "zrobiony na nowo", wojna sie skonczy i bedzie juz rok po niej. Nie zabraniam wam pisac, ale tez nie zalezy mi na tym zebyscie pisali. Wszelkie opowiadania prosze wysylac do Pata, lub do Caspiana(pomozesz no ni?), howrse Caspiana to KK-andzia-KK, a e-maila nie pamietam, wiec mnie nie pytajcie. To chyba tyle, do zobaczenia kiedys tam.
Alfa, Tyvsa
Wszystkie wrogie wilki rzuciły się na mnie. Oczy lśniły im na czerwono. Coś kierowało ich ciałami. Byli wieloma ciałami pod władzą jednego umysłu. A ten umysł chciał zabić mnie. Wbiłam miecz w ciało wilka stojącego po mojej prawie. Jego krew obryzgała moją zbroję. Rąbałam, rżnęłam, krajałam, siekałam, przecinałam, rozpłatałam, ciachałam, miażdżyłam, dźgałam ostrzem, pchałam głębiej w ciało, rozpruwałam flaki, przyozdabiałam rubinową smugą. Jednak mój organizm miał swoje ograniczenia. Nie mógł znieść tempa jakie mu nadałam. Zaczęłam się męczyć. Oddech miałam urywany. Moje ruchy były wolniejsze i słabsze. Kilka pazurów zdążyło mnie dosięgnąć. Biały wilk się na mnie rzucił. Opadłam na trawę, wyrzucając go kopnięciem za siebie. Drżącymi rękami wyjęłam strzykawkę z kieszeni. Oblizałam wargi ze zdenerwowania. Coraz więcej przeciwników. Nie dałabym sobie rady. Musiałam łudzić się myślą, że Zero i Killer mnie obronią. Boże, to brzmi jakbym była delikatną księżniczką. Wcale się tak nie czułam. Wbiłam sobie narkotyk w nogę i nacisnęłam, wlewając płyn do mojego ciała. Poczułam ciepło. Przez moje żyły przebiegała energia. Moc, o wielkiej sile. Wstałam i wyciągnęłam drugą saksę. Uśmiechnęłam się złowieszczo. Zastrzyk energii miał wielką moc. Moje sztychy, wypady, bastllery, sinistry, flinty oraz kontrwypady były robione z gracją i zabójczą siłą. Zbierałam żniwo śmierci. Zero i Killer przestali walczyć. Wrogowie ginęli od mojego miecza. Podbiegł do mnie większy od innych wilk. On nie miał czerwonych oczu. Myślał samodzielnie. Jego brunatna sierść była zaplamiona krwią. Przez chwilę okrążaliśmy siebie. Rzucał mi wyzwanie. Niespodziewanie wyskoczył do przodu. Uchyliłam się i wykonałam zwód. Walka była zacięta. On używał wszystkiego: pazurów, kłów, barków, głowy, byle tylko mnie zniszczyć, wykończyć. Czułam, że zawartość strzykawki przestaje na mnie działać. Niczym jastrząb, spadający z przestworzy na bezbronnego, niczego nie spodziewającego się królika, który właśnie wyszedł z nory pożywić się trawą, marchewkami, korzonkami albo czymś innym, tajemniczym, mrocznym i nieznanym X, uniosłam swoje saksy, na runicznych ostrzach, na których połyskiwały symbole nieznanego znaczenia, uniosłam je do góry. Uderzyłam pionowo i przecinając go na pół. Narkotyk przestał działać. Moje ciało zmieniło się w kamień. Nie mogłam się poruszyć. Upadłam na trawę, zabarwioną czerwoną posoką. Umysł miałam normalny, jednak ciało nie chciało mnie słuchać. Zero i Killer podbiegli do mnie. Zero pochylił się nade mną.
-Elen, powiedz coś nie umieraj!-powiedział zdenerwowany. Nie wiedział co się stało- Kto cię zranił?! Co się stało?! K*rwa mać!
Martwił się. Było mi go naprawdę żal. Jednak nie mogłam wydusić z siebie, ani słowa wyjaśnienia. Rzucili się na nich. Miecz leżał zarazem tak blisko, a tak daleko.
- Killer! Ty z prawej, ja z lewej! -wykrzyknął Zero i zaczął walczyć. Krew bryzgała na mnie. Kilka kropli wpadło mi do gardła. Wielkim wysiłkiem udało mi się nie udławić. Chyba nigdy nie zapomnę słodko-gorzkiego posmaku krwi, spływającej mi przez przełyk. Najgorsza była sama świadomość, że wypiłam krew wilka, mojego pobratymcy. Ostatnie niedobitki wilków uciekły. Tylko jeden odważniejszy, albo głupszy, przebiegł obok Killera i Zero, skoczył na mnie i wbił mi zęby w brzuch. Zbroja wcisnęła mi się w żebra. Nie czułam niczego. Moje ciało zadrgało mimowolnie. Taka bezsilność. Nie potrafiąc się obronić. Miałam ochotę krzyczeć z frustracji, a nawet tyle nie było mi dane.
- Elena! -krzyknęli Zero i Killer jednocześnie. Podbiegli do mnie i odrzucili wilka na bok. Killer wykończył atakującego, zamieniając go dotykiem w szkło. No, prawie. Tylko głowa zamieniła się w to tworzywo. Reszta ciała wierzgała się chwilę, a potem opadła.
- Musimy ją stąd zabrać -rzekł Killer. Zero tylko przytaknął. Zmienił się w człowieka i podniósł mnie z ziemi.
- Spokojnie. Spokojnie -mruczał trochę do mnie, trochę do siebie. Chciałam mu powiedzieć, że nic mi nie jest, ale usta nie usłuchały rozkazu.
- Znasz jakieś dobre miejsce, żeby ją ukryć? -zapytał Zero. Marszczył brwi, gdy się denerwował.
- Lodowe Tunele -odpowiedział szybko Killer. Mój głowa opadła do tyłu. Hełm spadł mi z głowy, włosy wyślizgnęły się spod źle zaplecionej kitki, fruwając za mną. Nie mogłam podnieść głowy, żeby widzieć w którą stronę idziemy. Zdarzyło się coś, czego nie zapomnę. Zasnęłam z otwartymi oczami. Straciłam świadomość. Obudziłam się w jakiejś jaskini. Zero siedział koło mnie, bawiąc się moją bronią. Twarz miał ściśniętą strachem i napięciem. Poruszyłam się. Nareszcie moje ciało, zaczęło mnie słuchać. Miało też to swoją gorszą stronę. Poczułam ból w klatce piersiowej.
- Boli mnie -wyjąkałam. Nadal byłam bardzo słaba.- Zdejmij... zbroje.
Zgnieciona zbroja wbijała mi się boleśnie w żebra. Oddech miałam ciężki. (Tak jak powiedział chirurg sadysta) Mężczyźni to najmniej domyślne stworzenia na ziemi. Jeśli im nie powiesz, to się nie domyślą. Ale i tak ich tolerujemy. Bo bez nich byłoby nudno.
- O -wyjąkał tylko Zero i silnym ruchem rozwalił mi zbroję na dwoje. Od razu zwymiotowałam krwią na lodową posadzkę. Zero przyglądał mi się z niepokojem.
- Elena... Co się stało? -spytał delikatnie. Wytłumaczyłam mu całą sytuację. Pod koniec opowieści tylko kiwnął głową.
- Czemu mi nie powiedziałaś?
- Nawet nie myślałam, że jej użyje. Przepraszam.
Lniana bluzka nie dawała wystarczającego ciepła. Zadrżałam z zimna.
- A gdzie Killer? -zapytałam słabo.
- Pobiegł poszukać jakiś bandaży.
- A.
Cisza wibrowała wśród ścian. Znowu zadrżałam. Zero objął mnie ramionami. Był bardzo gorący, co powinnam uznać za nienaturalne, ale byłam zbyt osłabiona, żeby się tym przejmować.
- Zero... -zaczęłam niepewnie.
- Tak?
- Ja przez chwilę bałam się, że tam umrę.
<cd. Zero i Killera>
Z przyjemnością mordowałem wszystkich wrogów, których zobaczyłem. Pozostali zaczęli się cofać, a inni robili na odwrót. Zabijałem ich po kolei.
~~Nie tak łatwo mnie zabić, o nie...
Elena walczyła z mieczem, co muszę przyznać dobrze jej wychodzi.
~~Szkoda, że ja tak nie umiem... Ciekawe czy można walczyć mieczem jako wilk...?
Te całe myślenie nie przeszkadzało mi w walce, kierowałem się instynktem i drugim ja. Killer też całkiem nieźle walczył, dusił i gryzł wilki. Wrogowie widząc jaką jestem dziką bestią, wycofali się. Dogoniłem ich i pozabijałem. Wróciłem i zobaczyłem jak Elenę z każdej strony otoczyły wilki. Przez ich szpary zobaczyłem jak dziewczyna wbija sobie strzykawkę z jakimś płynem w nogę. Potem jednym ruchem jej ręki z mieczem, wrogowie leżeli zabici. To co zobaczyłem strasznie mnie zdziwiło. Stałem jak wryty i obserwowałem jak Elena zabija jednego wilka po drugim. Killer też to zauważył i stanął obok mnie, nikt na niego się nie rzucał. Wszyscy skakali na Elenę.
~~Wtf. To Elena ma tyle siły? Nie, to nie możliwe...
-Ej ja już chyba mam zwidy, widzisz to co ja?-spytał Killer.
-Widzę jak Elena zabija wszystkich jak leci...-mruknąłem.
-No właśnie, ja też. Chyba za dużo krwi wypiłem.-stwierdził.
Lecz nagle Elena upuściła miecz i upadła na podłogę.
-Elen!
'Poderwałem się na równe nogi ku Elenia, a Killer za mną. Stanąłem nad nią i spojrzałem w oczy.
-Elen, powiedz coś nie umieraj!-powiedziałem, a ona spojrzała na mnie jak we śnie-Kto cię zranił?! Co się stało?! K*rwa mać!
Zaatakowali nas.
-Killer ty z prawej ja z lewej!-rozkazałem-Zabijaj bez litości.
Zrobił to co rozkazałem. Zaczęliśmy walecznie bronić Eleny. Mordowaliśmy każdego, kto się do nas zbliżył.
<Eleno/Killerze? Jest moc >
Spojrzałem na ścianę pełną gwoździ. To wszystko tak...dziwnie wyglądało. Poczułem skurcz w żołądku. Przełknąłem głośno ślinę i odpowiedziałem:
-Jak to jest być tym...no...dobrym?
-Normalnie.-odpowiedziała Elena.
Ona wraz z Zerem czekali na moją decyzję. Spuściłem głowę, lecz po chwili znowu spojrzałem na ścianę i spuściłem wzrok.
-Nie, nie dam rady.-mruknąłem cicho-Sorry nie umiem robić dobrych rzeczy, ani nie umiem być dobry. W życiu nie dam rady wszystkiego naprawić.-zaśmiałem się cicho-Nawet gdybym chciał, ale uwierzcie ja nie umiem. Ledwo powiedziałem te marne...,,przepraszam''. Nie zrobię tego. W mojej skórze jest mi dobrze...
~~Zależy kiedy...
Rozejrzałem się po pokoju i znowu się zaśmiałem:
-W życiu nie dam rady.
Wyszedłem z pokoju.
<Elena? Nic z tego, tak mi przykro... >
Nie zadawał pytań. Dobrze. Przez jakiś czas rzuciłam nożami ,a potem strzelałam. Wiał wiatr. Małe drobinki lodu kłuły mnie w twarz. Zapięłam szczelnie skórzaną kurtkę. Byłam zmuszona do przymykania oczu. Oczywiście ,typowe ludzkie odruchy. Spojrzałam na tablicę. Nie spódłowałam.
-Bosz... jakie to wkurzające- skwitowałam.
-Już Cię zdążyłem polubić ,a tu takie rozczarowanie.
- Po raz drugi zapewnię Cię ,że nic do Ciebie nie mam. W sumie to równy z Ciebie gość- Na mojej twarzy pojawił się jakby cień uśmiechu ,czyli coś czego od długiego czasu nikt nie miał szans zobaczyć.
-To o co właściwie Ci chodziło?- spytał wyraźnie zaciekawiony. Szykowałam już jakąś chamską odzywkę , ale jedna rzecz zaczęła powoli do mnie dochodzić. Swoją osobą oddychałam innych od siebie. Tyle czasu tu jestem może czas znaleźć przyjaciela... albo chociaż kogoś kto nie chce mnie zabić ,bądź nie czuje się skrempowany na mój widok.
- Po prostu nudzi mnie to ,że w swoim życiu tylko rzucam pieprzonymi nóżkami i tyle mi się udało. Nawet nie studiuję...to takie monotonne...
-To zacznij robić coś innego. Na przykład śpiewaj.
-Jak jakiś magiczny elf?!-Ja śpiewam? Sama myśl o tym wywoła umie śmiech.
-Dokładnie! W sumie już jeździsz na magicznym pegazo-jednorożcu- tym razem oboje się zaśmialiśmy... Bosz... jak przez to bolą mięśnie policzkowe.
<Killer? Tak wiem ,że to jest arcydzieło xd>
Paraliż stopniowo opuszczał moje ciało. Powoli opadłam na ziemię.
-N-n-n-n-n-napewno?-wydukałam spokojniejsza, lecz nadal wystraszona.
Ten... Wilk (?) pokiwał powoli głową. Wyciągnęłam do niego nieśmiało łapę.
-J-j-j-j-j-j-jestem Alice.
Uśmiechnęłam się. Może tylko wygląda tak przerażająco...?
-A ja jestem Killer, miło mi cię poznać, Alice.
Nagle poczułam się okropnie słabo. To nie zależało ode mnie, nie mogłam nic zrobić. Zemdlałam.
<Killer?>
- Ja -powiedziałam, patrzać w puste oczodoły. Wyobraziłam sobie ciemnogranatowe oczy, które mogłyby tam być. Coś musiało się wydarzyć, że ma czaszkę zamiast głowy. Jednak nie pytałam. Jeżeli będzie chciał, to powie. Jak nie, to nie. Wstałam.
- Jesteś wyjątkiem -odrzekł Killer ze smutkiem. Doskonale zdawałam sobie z tego sprawę. Niewiele wilków było tak wyrozumiałym, jak ja. Zrzuciłam z grzbietu śnieg, który nazbierał się podzczas naszej rozmowy.
- Możliwe. Ale póki jedna osoba wierzy w to, że jesteś dobry, to możesz być spokojny. Masz przyjaciółkę. Jesteś bardzo wartościowym wilkiem i o tym nie zapominaj.
Uśmiechnął się. Przynajmniej tak to wyglądało.
- Dziękuję.
Odwzajemniłam uśmiech i wróciłam do swojego pokoju. Miałam nadzieję, że ta rozmowa trochę mu pomogła.
***
(Killer, zobacz sobie co się działo)
Biegliśmy dalej przed siebie. Zero przede mną starał się, wyczuwać każde niebezpieczeństwo. Chyba wyrzucał sobie, że nie zdążył pierwszy odkryć wrogów. Nie miałam mu tego za złe. Jeśli to mu pomagało rozładować napięcie(w sensie wyczuwanie xd). Przednia kieszeń mi ciążyła. Przypomniałam sobie słowa swojego ojca:
,, Jesteś odpowiedzialna za swój los. Ja nie zdołam, ani nie mogę, cię uratować. A kolejnej wymiany dusz nie uda mi się zrobić, więc, córko, postaraj się nie umrzeć. Jeżeli jednak poczujesz, że wolisz uratować innych bardziej od siebie, albo będzie od ciebie wymagała tego sytuacja, to możesz użyć tego. Przez chwilę będziesz zmieniona w maszynę do zabijania. Pamiętaj tylko, że gdy działanie narkotyku się skończy to osłabi cię to tak, że nie będziesz mogła się bronić. Proszę cię tylko o jedno. Przeżyj. "
Strzykawka z miksturą spoczywała tam, jakby czekając na swoją kolej. Wielokrotnie zastanawiałam się nad jej użyciem. Jednak nadal się wahałam. Jakaś część mojego umysłu szukała innych rozwiązań.
- Musimy znaleźć Tyvsę! -wykrzyknęłam. Ktoś przyłączył się do naszego pochodu. Był to Killer. Zero w ostatniej chwili opanował się i nie rzucił się na wilka. Gałęzie raniły mi ciało. Kilka kolców wbiło mi się głęboko. Nagle Zero zmienił się. Objęła go czerwona aura i zamienił się w bestię. Zza krzaków wyskoczyli wrogowie. Zaczął ich rozrywać jeden po drugim. Rzuciłam w czarną wilczycę gwiazdką, która utkwiła jej w głowie, wibrując. Zginęła od razu. Killer również się przyłączył. Zastanowiło mnie czy może umrzeć. Przecież chyba jest już w połowie martwy. Następny wróg zrobił bardzo nierozważną rzecz. Mianowicie, rzucił się na mnie. Wyjęłam saksy i zadałam wilkowi cięcie. Upadł na łapy, z lekko krwawiącym bokiem. Zrobiłam wypad, a następnie bastllerę. Saksa grzęźnie w ciele, ze zgrzytem trze o kość, kości kruszą się pod naporem ostrza, pcham głębiej, miecz wgryza się w ciało, zatapia się w tkance i szybko wysysa życie z wroga. Wyciągnęłam miecz. Na szczęście nie musiałam używać strzykawki. Killer i Zero świetnie sobie poradzili.
<Zero i Killer, możecie napisać, że używam tej strzykawki, potem walecznie mnie bronicie, tylko żeby było spektakularnie xd, opis jak koszę dusze po zażyciu narkotyku jest bardzo wskazany xd>
-Ech...-westchnąłem.
,,Czy każdy musi na mój wygląd tak reagować? Ciągle, wiecznie, bez końca, od lat to samo. Ile można???"
,,Spojrzałem'' na nią. Była jak sparaliżowana i tak przestraszona. Zrobiłem krok w jej stronę.
-O... Od-odejdź ode mnie...!-jąkała się.
Przekręciłem głową z nie do wierzenia. ,,Czy każdy musi mnie widzieć jako maszyna do zabijania?"
-Ej...-powiedziałem spokojnie-Nic ci nie zrobię...
Ona stała przyglądając mi się, jednak nadal się bała.
-Może i wyglądam jak trup, ale nie mam zamiaru zrobić ci krzywdy...-mój głos przemawiał do niej spokojnie-Nie bój się mnie.
<Alice?>
To co zobaczyłem mnie zdziwiło. Chwilę ,,patrzyłem się'' na nią.
-Co się patrzysz?
Zaprzeczyłem tylko głową i dalej rysowałem coś w piasku. Po co mam się wtrącać w to co ona robi? To bez sensu, nie będę jej przeszkadzać... Nie wiedziałem co tam mnie tam trzyma. ,,Dziwne... Piasek był czarny, czy to normalne? A może to przez nią?"-myślałem, grzebiąc w piasku.
<Lysyerio?>
-Może...-zastanawiałem się przez chwilę-Sam nie wiem... Nie za bardzo kontaktowałem się z innymi. Zazwyczaj byłem samotnikiem. Z nikim nie gadałem, a nikt nie chciał ze mną gadać. Każdy mnie omijał. Każdy, rozumiesz?
-Czemu?-zapytała wadera.
Spuściłem głowę.
-Na prawdę nie domyślasz się czemu?
Elena spojrzała na mój kościsty pysk. Zrozumiała o co chodzi.
-Ach... O to...?
-Tsa... Uważali mnie za demona, ducha lub jakiegoś potwora. Hah do dzisiaj uważają, nie ma co.
-Niektórzy są na prawdę dziwni.-,,spojrzałem'' na nią-Nie powinno się patrzeć na wygląd tylko na charakter.
-Ta, tylko kto by chciał gadać z trupem? Raczej nikt.
<Eleno?>
Otworzyłam usta ze zdziwienia. Rahmi. Ten okropny czubek nas przepraszał. Było to tak niespodziewane, że brzmiało komicznie.
- Że co? -spytałam, nadal nie dowierzając.
- Przeprosić... was.... cię.. -jąkał się Rahmi.
- Kim jesteś i co zrobiłeś z Rahmim? -zapytałam, unosząc brew.
- Ja jestem Rahmi -Czułam, że siłą woli powstrzymuje się od obrażenia mnie. Coś się musiało stać, że jednak tego nie zrobił- Oh, nie powtórzę tego! -zirytował się.- Przepraszam i tyle.
- Coś się stało? -odezwał się Zero.
- Nic. Po prostu chciałem być lepszym wilkiem -kłamał. No, nie do końca. Coś musiało się wydarzyć. Nie wnikałam. Nagle wpadłam na pomysł. Gwizdnęłam. Obok mnie pojawił się Takahiro. Jego złote oczy z inteligencją przyglądały się Rahmiemu.
- Jeżeli chcesz się zmienić... na lepsze... -zaznaczyłam.-...to mam pomysł.
- Jaki? -W jego głosie słychać było podejrzenie. No, na razie pokazałam się od tej bardzo piekielnie very zabójczej inteligentnej strony. Trzeba się teraz zaprezentować od tej milszej strony.
- Chodź.
Zmieniłam się w wilka. Wysłałam myśl? Nie wiem jak to nazwać, do Takahiro. Feniks otworzył portal. Czasami przydaje się taki towarzysz. Wskazałam łapą na portal. Rahmi wszedł do środka. Ruszyłam za nim. Znaleźliśmy się w pokoju. Nie było tu nic oprócz drzwi i ściany, która cała była zapełniona gwoździami. Rahmi spojrzał na siebie. Był w postaci człowieka. Ja również. To miejsce na nas tak działało. Było przesiąknięte człowieczeństwem.
- Gdzie jesteśmy? -zapytał Rahmi. Wyglądał na zdezorientowanego. Ja też byłam, gdy po raz pierwszy się tu znalazłam.
- To Pokój Złych Czynów. Odkryłam to niedawno. Po pewnym zdarzeniu czułam się zła. Ale nie stan przejściowy. Czułam się zła w swoim ja. Że zmieniłam się na gorsze. Takahiro pokazał mi to miejsce. W końcu wysysa złe emocje. Jednak nie mógł mnie zmienić, więc pokazał mi to. Widzisz tę ścianę? I gwoździe? Ściana symbolizuje twoją duszę, a gwoździe twoje złe uczynki. Gdy zrobisz coś dobrego, jeden gwóźdź odpada. Dlatego kazałam ci wejść pierwsza. Pokój wyczuł cię i odwzorował twoją duszę.
- Ale jest cała w nich. W sensie ściana.
- Tak. Masz okazję się zmienić.
<Rahmi i Zero>
